Devlet:

Suruç katliamı meçhul devletin miladı.

Anladık ki bir devlet varmış.

Maşallah!

Devlet, istediğinde hazır olan ve gerektiğinde varlığını gösteren, gaip ve kayıp, dev bir makinaymış.

Mezarının kazıldığı zamana kadar bile gelmeye üşenen hantal-hımbıl bir organizmaymış.

Ama devlet hazır olduğunda; iç-dış, alt-üst, bağlı ya da karşıt diğer yapılar kâğıttan kaplanmış.

Biri asıl diğeri oyuncak imiş.

Dünyada olduğu gibi Ortadoğu’da ve Türkiye’de de devlet ordu demek. Askerin koptuğu zayıf parçaya hükümet, askerin bileştiği bütüne devlet denir.

Hükümet ve asker tepkimesinden iktidar açığa çıkar. İktidarın da tek lideri olur.

Sadece iktidar alanındaki tebaaya toplum denir.

Halkın ruhu, gücün ruhudur.

Devlet, bölgeden çekilip arazisini fiilen PKK’ya bıraktığı için Kürtler HDP iktidarına oy verdi. Tersten Kürtler; devletin otorite boşluğu ve gerilla gücü istilası tepkimesinin açığa çıkardığı yeni iktidara yöneldi. IŞİD, Rojava ve Dolmabahçe mütabakatı vs. bu sosyal psikolojiye müthiş bir gerekçe oldu(!). (İhanete gece müthiş bir gerekçedir. Tut ki Gecedir şiiri–Atilla İlhan)

Biz bize konuşalım; eğer Devlet, şefkatle gücünü gösterirse Kürtler ocağa döner. Dolayısıyla acil sorun; HDP’ye oy veren Kürtler için onurlu dönüşün yolunu açmak ve bu bilinçte olmaktır. Onurlu geri dönüş bir sinopsis değil bir öykü olmalıdır.

Yeni irade, ihmal ettiği her karışta, gücünü göstermeye devam etmeli.

Eski kirli devlet gibi; güçlendirip yeniden saldırtmamalı ve fasit çıkar döngüsünü böylece devam ettirmemeli.

Gelinen noktada barış eline rağmen savaş isteyen bir yapıya karşı çözümün adı; Çözüm süreci değil Teslim alma süreci olmalıdır.

Kürtlere samimiyet ve demokrasi süreci, HDP’ye Çözüm süreci, PKK’ya teslim olma süreci.

PKK’yı vurmalı, HDP’ye dokunmamalı. Böylece asıl sorunun PKK olduğu resmileşmeli.

Sivil siyaset kendine dokunanı yakar.

HDP’ye abluka teröre akan nehri coşturur.

Bazıları farkında değil ama HDP, yeni Türkiye iradesi için aslında nehri kaynağından kurutacak en önemli enstrüman.

Heyecan yapmamalı!

Sabırlı olmalı.

MHP’lileşmeden çözmeli.

Savaş, her zaman fanatik milliyetçiliği körükler. Milliyetçilik virüstür aklı zehirler, zındıktır görünmeden kalbi sarar.

Zaman, Ho Chi Minh siyaseti ve Sun Tzu stratejisi zamanıdır.

Bu operasyon, eski kirli devletin operasyonu değil yeni Türkiye’nin ilk operasyonudur.

Fark olmalıdır.

Bu tip sınavda, 1 yanlış 10 doğruyu götürür.

PKK tam yenildiğinde her şey düzelir, kimse merak etmesin!

HDP ontolojisinin en dip içgüdüsünün; kendini savaşa mahkûm eden PKK’nın bir şekilde bitmesini istemesi olduğu bilinmeli.

Kendilerini örgütün pençesinden alacak bir kurtarıcıyı beklemek, illegal örgüt militanlarının değişmeyen kaderidir.

Bundan emin olun.

Öyleyse bu dip çelişkiyi ucundan yakalayıp genişleterek lehe çevirmek gerekir.

Hükümet:

Suruç katliamında ayrıca bir kehanet var.

Suruç surun ucu.

Suruç’ta sura üflenince hükümet dirildi.

Kanı çekilmiş, bitkin, ağır hasta, huysuz, her sorunu eline-yüzüne bulaştıran hali bitiverdi. Yüzüne kan geldi, gözüne fer, dizine güç Belini doğrulttu. Özgüven kazandı.

Hükümet varlığının, bir devleti taşıyacak kadar büyük olduğunu gördü ama daha önce fark edememişti.

Aslında neredeyse her şey tamamlanmışken duraklama-gerileme-yıkılma psikolojisine kapıldığını anladı. Ruhunda, yıkım döneminde kalma Osmanlı travması nüksetti.

Neden olduğu yeni bir tabiat mucizesine de tanık oldu: İpek böceği gibi kendini tükettiğini ama yeni Türkiye’ye hayat verdiğini gördü.

Yeni Türkiye gibi kendinden çok daha büyük bir varlığı doğurduğunu bunun AK Parti teşkilatının ideolojisiz bedenini komaya soktuğunu anladı. En önemlisi bu vesile ile yeni Türkiye felsefesinin bir parti, bir hükümet programı olmadığına; ortak bir toplum projesi, bizatihi bir devlet istenci olduğuna kanaat getirdi.

Yeni Türkiye bizim mülkümüz değildir realitesi, onu oyundan atmadı bilakis gücüne güç kattı.

Devlet teröre operasyon yaparken hükümet yeni biçimiyle Çözüm sürecini yayacak, derinleştirecek ve yükseltecek.

Strateji net:

PKK’yı teslim alıncaya kadar operasyon.

Yeni anayasa ile resmileşinceye kadar bütün hızı ve samimiyetiyle süreç.

II. Yeni Türkiye Dönemi’nin yolu bu.

Yeni Türkiye:

Suruç’tan sonra bir kez daha test edildi ki, (I. Yeni Türkiye, II. yeni Türkiye) dönemleriyle yeni Türkiye bir farazi değil.

Bir heves, bir serap değil.

Türk baharı, sivil demokrasi devrimi, İslam devrimi değil.

Yemek, içmek, konuşmak, uyumak gibi yaşamsal, düz, teknik bir ihtiyaç.

Türk, Kürt ve Arap dimağının, varoluşsal, dönem refleksi.

Müslüman medeniyetin iç sesi.

Belki Jeo-felsefenin, belki jeo-politiğin yeni döngüsü.

Tarihin acıkması. Tarih Tanrısı (haşa), açlıktan karnı guruldayan tarihi besleyecek.

Tanrı tarihi, önce Selçuklu olarak doyurmuş ardından Osmanlı olarak nimetlendirmiş. Bir ara Kemalizmle terbiye etmiş. Nice sancılardan sonra ülke Kemalizm’den tövbe edince Tanrı bu kez onu yeni Türkiye ile besleyecek gibi görünüyor.

Yeni Türkiye haddini bilir, her gözü, her yetimi doyurur, adil, müşfik, merhametli, çalışkan ve erdemli olursa Allah’ın murat ettiği yere kadar gider.

PKK:

Yeni Türkiye olgusu; vizyonu öyle geniş tuttu, öyle uzak bir ufuktan hat çizdi ki hatta kendiyle savaşanlar bile içte kalsın istedi.

DHKP-C gibi yapıları bile.

Ancak görüldü ki bu beyhude bir çaba.

PKK’nın şahsı manevisi döne döne bize şunları söyledi:

Ben ne Türkiye, ne Öcalan, ne HDP ne de Kürtüm. Ben benim.

Ben gelinen noktada adı, sanı, lakabı, ailesi, aşireti, köyü, milliyeti, ırkı, dini olmayan bir yaratığım.

Amerikan istakozu gibi DNA’sı bozulmuş, Kandil dağı merkezli jeopolitiğin mutantıyım.

Kürt yerim.

Öyle mutasyona uğradım ki Kürt kanı akmadığında yok olurum.

Terör Tanrısı, tüm illegal örgütlerin kaderini böyle çizdi.

Bir tür kader kurbanıyım.

6-8 Ekim olaylarında, barbarlığı bunun için yaptım. Görmediniz mi, orda sadece Kürt kanı aktı.

Suruç katliamı da öyle. Zamanı gelmişti ihtiyacım olan kanı yeniden temin etmem gerekiyordu ama alamadım. Çılgına döndüm.

İhtiyaç teminimi zorlaştırdığını fark edince HDP’yi de boşa düşürdüm.

Bakın görün, bir süre sonra operasyonlar duracak, ben biraz daha güçlenmiş olacağım.

En sevdiğimiz TC; yaptığı operasyonu yarım bırakan TC’dir.

TC bizim yaşam garantimizdir.

Çözüm süreci; besinimizi elimizden alır, aranızda da yaşayamayız. Öyleyse neden sürecin başarılı olmasını isteyelim?

Biz bir günahız.

Günaha bulaşmayan herkesten nefret ederiz. Bizimle olmanın koşulu; kan akıtmak, kirlenmek ve günah işlemektir. Aslında siz, en başta, bizi hiç yaratmayacaktınız! Öncelikle kendimizden nefret ediyoruz, bu nefreti ancak daha fazla öldürerek teskin edebiliriz. Doğamız bu.

İlk başlarda böyle değildi. Çürüdük, mayalandık, yeni bir türe dönüştük.

Geri döndürülemeyiz.

HDP bölgesel zafere, olası bir federasyona razı olacağımızı, otonom istediğimizi düşünüyor hatta bağımsız devlet kurduğumuzda tamam diyeceğimizi sanıyor.

İçinizde, biz o Ankara’nın tepesine yerleşmeden savaşı bırakacağımızı sanan zavallılar var, varsın oyalansınlar.

Günahımıza tanık olan herkesi tüketeceğiz o zaman meşruiyetimizi kimse tartışamayacak! Ancak bu temizlikten sonra ovalara ineriz.

Safsınız.

Bu da bizi mutlu ediyor.

Bizim için, eski rejim yeni Türkiye diye bir şey olmaz.

Biz renk körüyüz.

Siz sadece TC’siniz.

Her evreyi aynı görürüz.

Demokrasinin de faşizminde kokusu burnumuza aynı gelir.

İçinizden bazı duygusal aydınlar Cumhurbaşkanı’nın sözlerini, Uludere’yi, Kobani’yi izah etmek için kendini yırtıyor. Bunların bizim için hiçbir önemi yok. Bununla Kürtler ve HDP oyalansın.

HDP’li çoğu siyasetçi, gelecekte kariyerini garanti altına almak için bir görseniz nasıl çırpınıyorlar! Gözümüze girmek için sözün en alasını, en radikalini, en keskinini söylüyorlar.

Biz de göze girme olmaz.

Mayalanma olur: Suça bulaşacaklar!

Bu maya ile mayalanmadan bizden olamazlar.

Farkında değiller ama biz, son olarak HDP ile savaşacağız.

Bunu göremiyorlar.